Gezinsuitbreiding

Al heel lang droom ik ervan om een eigen hond te hebben. In mijn kindertijd hadden wij ook een hond thuis. Een Duitse herder genaamd Kazan. Zoveel mooie herinneringen heb ik aan hem. Samen spelen, wandelen, tegen hem kletsen als je even een luisterend oor nodig had en je dacht niet bij je ouders terecht te kunnen, een beetje plagen en heel veel knuffelen. Kazan hoorde bij het gezin.

Toen het moment kwam dat ik mijn eigen gezin had en ik toe was aan een huisdier was een hond helaas geen optie. Pop was namelijk allergisch voor honden. Verbazingwekkend genoeg niet voor katten en dus kozen we voor een kat, Snowy, spier wit met een blauw en een groen oog. Snowy heeft 17 jaar deel uitgemaakt van ons gezin. In april van dit jaar is ze helaas overleden en dat vormde een enorme leegte in huis. Zeker wanneer Kabouter bij haar vader is en nu Pop niet meer thuis woont. Niemand die je komt begroeten wanneer je thuiskomt van je werk, niet even kroelen op de bank, niet even dollen met een speeltje, minder leven in huis.

Dat maakte dat ik weer aan een hond ging denken. Pop is het huis uit en bleek achteraf enorm allergisch voor katten en veel minder voor honden. Wandelen in mijn eentje vind ik geen bal aan. Wat meer leven in huis. Dus eerst even voors en tegens afwegen. En natuurlijk niet meteen. Nee, eerst even sparen, ik wil namelijk wel een hond van een goed aangeschreven fokker en niet via Marktplaats. Wanneer ik mijn potje gevuld heb en ik nog steeds aan een hond wil beginnen is het financieel iig geregeld. Denk ik op dat punt, nou ik geniet eigenlijk wel van mijn vrijheid , heb ik een potje voor een mooie reis.

Stap 2 ‘even’ nadenken over welk ras. Mijn droom was altijd een Duitse herder. Zou dat een verstandige keuze zijn? Kabouter is ook niet echt een held met honden, zou ze zich okay voelen met een herder in huis. Maar welk ras dan? Welk ras zou er bij mij passen? Dat bracht me naar diverse testen op het internet om dit te onderzoeken. Het resultaat van deze tests was steeds weer de Tibetaanse Terriër.

Nog nooit van gehoord, dus op onderzoek uit. Na verschillende websites te hebben bezocht blijken er veel overeenkomsten te zijn in de karakters van een Duitse herder en een Tibetaanse Terriër. Maar dan een maatje kleiner en met lange haren. Dat sprak me aan, dus op dit ras ging ik mij focussen.

Via de website van de branchevereniging ben ik op zoek gegaan naar adressen van een Fokker. Na het bezoeken van alle fokker websites werd ik nog enthousiaster en besloot ik 2 fokkers te benaderen voor verdere informatie. Van een van de fokkers heb ik nooit een reactie mogen ontvangen, maar van Jewel of Alyshia kreeg ik een vriendelijke mail terug. En een afspraak voor een eerste telefonische kennismaking was gemaakt.

Na een prettig gesprek, waarin ik heb kunnen vertellen hoe ik bij hen terecht ben gekomen, waarom ik graag een hond wil en hoe ik het naast mijn werk voor me zie en denk te gaan organiseren, spraken we af dat ik na uiterlijk 3 dagen zou worden teruggebeld. Oh ja, een klein detail, er was al een nestje op komst, dus het zou allemaal nog sneller kunnen gaan dan verwacht, een extra overweging waard. Na 4 dagen had ik nog niets gehoord, ook na 5 en 6 dagen niets. Ik had me dan ook voorgenomen om zelf op de 7^e dag te bellen om ervan af te zien, want vertrouwen moet wederzijds zijn en niet terugbellen biedt geen betrouwbaar gevoel.

Op dat 7 werd ik teruggebeld, met de mededeling dat zij mij niet geschikt achten voor een puppy. Reden te veel werken en dus te weinig tijd voor de opvoeding. De reden dat ze me nu pas terug hadden gebeld was dat ze erg getwijfeld hebben over hun beslissing, juist omdat ik zo goed heb nagedacht en me heb verdiept in de aanschaf van een hond en ze er niet aan twijfelen dat de puppy in een liefdevol huis terecht zou komen, maar wel met gebrek aan tijd. Ze hadden ook collega-fokkers en de branchevereniging om advies gevraagd. En waren het met elkaar eens dat het wellicht verstandiger is om een hond uit het asiel te halen, een volwassen hond. Ik gaf aan dat ik die optie zeker had overwogen, maar dat dit altijd honden zijn met een geschiedenis, die niemand mij in details kan vertellen, wat ik een risico vind, dus dat is geen optie voor mij. Ik was natuurlijk erg teleurgesteld en legde toch nog een keer uitgebreid voor hoe ik het wil en kan organiseren. Gedurende mijn verhaal werd het stil aan de andere kant van de lijn. De fokkers gaven aan dat ze me op bepaalde punten wellicht niet helemaal goed hadden begrepen en nu toch wat gingen twijfelen aan hun beslissing. En al pratende wist ik ze gelukkig ervan te overtuigen dat een puppy bij mij aan het goede adres zou zijn.

Hierop volgend mochten we de fokkers bezoeken. Samen met Kabouter reisde ik af naar het oosten van het land om kennis te maken met de fokkers en de honden. Voor Kabouter meteen even de test of dit ras bij haar past en hoe ze zich tussen de honden beweegt. De fokkers vroegen of ik een voorkeur had als ik het voor het kiezen had. Ik gaf aan dat ik het liefste een licht teefje zou willen. Maar gedurende het bezoek realiseerde ik me dat kleur en geslacht me eigenlijk niets uitmaakt, het belangrijkste is dat er een klik is en dat de hond dus bij ons past. Dat gaf ik dan ook nog even te kennen bij ons afscheid en de fokkers zouden me op de hoogte houden zodra de puppy’s geboren zijn.

Een nestje op komst betekende ook dat ik meteen vol de voorbereidingen in moest. Op zoek naar een hondenuitlaatservice, onderzoek naar de juiste verzekering, in kaart brengen welke kosten er nog verder bij komen kijken, puppy cursus mogelijkheden bekijken en zodra het nestje geboren is spullen aanschaffen en knopen doorhakken.

Op 27 september 2023 werden de puppy’s geboren. 6 stuks, 4 reutjes en 2 teefjes. De fokkers hielden ons op de hoogte door regelmatig foto’s en filmpjes toe te sturen en we zagen de puppy’s op afstand groeien en ontwikkelen. In de 4^e week was dan het moment om de puppy’s live te ontmoeten. Samen met Kabouter reisde ik voor de 2^e keer af naar het oosten van het land. Waar we een voor een de puppy’s op schoot kregen. Die ene kleine lichte pup voelde het fijnste. En na haar voor de 2^e keer op schoot te krijgen en haar wat hoger tegen mij aan te leggen zag ik de fokkers naar elkaar kijken en knikken. Dit zou onze pup worden.

Dat maakte me emotioneel, het besef dat dit kleine wezentje binnenkort mee naar huis mag en dat ze mijn maatje gaat worden voelde fantastisch. En ik stelde haar voor aan de fokkers als Gawa. Deze naam had ik tijdens de zomervakantie gevonden. Op zoek naar een Tibetaanse naam die ik aan mijn pup kan geven. Gawa staat voor ‘om van te houden’ en dat is wat we gaan doen, vanaf het moment dat de fokkers hun beslissing hebben genomen. Heel veel van haar houden. Welkom in mijn gezin lieve Gawa.